bir arpa boyu yol almak
bugün "bir arpa boyu yol alamadım mı?" diye sorduğum bir gün. (tl;dr aldım)
bilinçaltı bir strateji olarak kendimi hırpalamamın ardında, direkt iletişimle, özgüvenle, rahatlıkla paylaşacağım anlaşmazlıkların karşı tarafa ulaşmayacağı, yanlış anlaşılacağı, dolayısıyla çaresizlik gibi durumlar olduğunu görüyorum.
"kendimi acındırırsam, iletişimi kontrol edebilirim" gibi bir patern de var burada. eskiden daha çok öfke ile veya shut down ederek iletişim kontrolünü sağlamaya çalışıyordum, öfke sağaldıkça, haliyle altındaki duyguları deneyimleme fırsatım oluyor.
"ne dersem diyeyim yanlış, eksik" gibi bir iletişim var burada, böyle olsa da olmasa da bu iletişim var. bunun sebeplerinden ziyade (sonsuza kadar sebep bulabilirim) duygularına bakmanın bana bu süreçleri yönetmede daha iyi geldiğini keşfettim. buradaki duygularımı sorunca aklıma gelen ilk kelimeler: değersizlik, önemsizlik.
tabii bunlar aslında duygu değil, inanç. dolayısıyla duygular ile inancı bir gören bir mekanizma da var. bu duygudan kaçmaya çalışan, duygunun sorumluluğunu almak istemeyen bir zihne de benzemiyor değil. duygulara tekrar odaklanmayı deneyince: utanç, hüzün.
bu iki duygu da, bir otoriteye koşulsuz uyum sağlamak veya koşulsuz karşı çıkmak ile ilintili olabilir. otoritenin varlığı beni "hayatımın otoritesi benim" demekten, dolayısıyla yetişkin olmaktan alıkoyuyor. enteresan.
şu da enteresan, artık bunları didik didik etmeden, karşıma çıktıkça veya deneyimledikçe incelemek, duygulardan da kaçmadan, örneğin 10 üzerinden 4-5 yoğunlukta bir duygu ise bu, burada kalmayı deneyerek, rasyonalize etmeden, benzer durumların içinden daha kolay geçtiğimi söyleyebilirim.
böyle şeyler düşünmek, hissetmek, deneyimlemek normal, bunların takıntı haline gelmesi, hayatı ketlemesi normal değil, diye düşünüyorum (ben bu ikisini karıştırıyordum).
"aaa, n'oldu, iyi misin???" iyiyim. insanlık deneyimimi yaşıyorum. daha kolay "her şey yolunda" diyebiliyorsam, şükredecek şeylere daha kolay odaklanabiliyorsam, bir arpa boyu yol alınabilmiş demektir, diye düşünüyorum.